RPG <3

Bartuś

Użytkownik

Dołączył: 2017-10-25

Liczba postów: 42

Kosmologia

Choć wiele naturalnych prawideł świata gry działa tak, jak w rzeczywistości, obecność magii oznacza, że można je naginać, a nawet łamać, co pozwala na istnienie innych światów wewnątrz lub obok Urth. Poniżej opisane są niektóre z nich.

Wymiary kieszonkowe
Wyładowania magicznej energii mogą skutkować tworzeniem nowych wymiarów – czy to celowo, czy przypadkiem.
Miejsca takie mają zwykle skończony rozmiar i są dość krótkotrwałe. Po tym, jak wyczerpie się magia, z której powstały,
zapadają się w sobie, całą zawartość wyrzucając w Pustkę. Do wielu wymiarów kieszonkowych da się swobodnie
wchodzić i opuszczać je, a sposób, jak tego dokonać, ujawniają zwykle proste badania. Wejściami mogą być lustra, stare szafy, drzwi pod schodami, gigantyczne łodygi fasoli lub dziwne szczeliny w murze. Dostęp do innych bywa ograniczony. Część otwiera się o określonych porach roku, na hasło wypowiedziane w ich pobliżu lub przy pełni księżyca. Są także kieszonkowe wymiary, do których łatwo jest wejść, ale opuszczenie ich okazuje się niemal niemożliwe.

Ukryte królestwa
W obliczu postępującej ekspansji ludzkości, faerie zmuszone były bronić swych ziem lub opuścić je w poszukiwaniu innego domu. Większość wybrała to drugie rozwiązanie i za pomocą potężnych zaklęć stworzyła nowe krainy. Piękny Lud uciekł więc do tych „ukrytych królestw”, gdzie pozostaje do dziś. Faerie bronią dostępu do swych domen za pomocą potężnej magii. Niektóre prowadzące tam bramy ukryto w naturalnych strukturach, takich jak splątane korzenie lub pień prastarego drzewa. Inne są bardziej oczywiste: zamknięte drzwi na zboczu wzgórza, schody wiodące w chmury lub połać mieniącej się barwnie mgły, której nie rozwiewa wiatr. Jednak nawet gdy uda się znaleźć takie wejście, nie ma gwarancji wstępu. Podróżnik może zgubić się w magicznej mgle, błądząc godzinami, a gdy znajdzie wreszcie drogę z powrotem, okazuje się, że minęły dziesięciolecia. Niektóre wrota wymagają specjalnych kluczy, towarzystwa faerie lub zaproszenia. Kiedy zaś wreszcie uda się dostać do ukrytego królestwa, wcale nie jest pewne, czy uda się stamtąd powrócić. Wielu śmiertelników, którzy znajdą się w krainie faerie, pozostaje tam na zawsze, dożywając kresu swych dni pośród nieśmiertelnych stworzeń, w błogości lub przerażeniu.

Piekło
Absolutne dobro i absolutne zło to przydatne idee, gdy prawi się kazanie z ambony, ale pojęcia takie nie oddają w pełni złożoności ludzkiej egzystencji i ciągłego napięcia pomiędzy egoizmem a altruizmem. Wszyscy śmiertelnicy plasują się gdzieś pomiędzy dobrem a złem; mają swoje cnoty i przywary, które odzwierciedlają różne elementy ich osobowości. Częste poddawanie się mrocznym żądzom czy kierowanie się chciwością, ambicją lub nienawiścią plami duszę, sprawiając, że po śmierci stacza się ona do bezdennej studni zwanej Piekłem. Piekło należy do diabłów, spaczonych faerie wygnanych z ukrytych królestw, by cierpieć w tym przeraźliwym miejscu. Swą nieśmiertelną egzystencję podtrzymują tu, żywiąc się mrokiem wydartym z uwięzionych cieni. Ponieważ diabły potrzebują splugawienia, by przetrwać, zachęcają śmiertelnych do popełniania coraz poważniejszych występków, by swoje piekielne spiżarnie zapełnić duszami potępionych.
Odarcie duszy ze splugawienia jest dla ofiary bolesnym doświadczeniem. By oczyścić swych więźniów, diabły stosują wyszukane tortury, a ich pomysłowość zdaje się nie mieć granic. Piekło rozbrzmiewa krzykami potępionych, które mrożą krew w żyłach. Tak jak w przypadku Zaświatów, żywym udaje się czasem dotrzeć do Piekła i zbadać jego głębiny. Wejścia do niego znaleźć można właśnie w Zaświatach, ale także w najbardziej spustoszonych i zatrutych miejscach w śmiertelnym świecie. W przeciwieństwie do krainy zmarłych, Piekło pragnie gości i wita wszystkich, którzy znajdą w sobie odwagę, by przekroczyć jego żelazne bramy. Jednakże samo przebywanie w tej otchłani sprowadza splugawienie, niewielu odwiedzających uchodzi bez szwanku na duszach i umysłach.

Pustka
Kosmologowie od dawna podejrzewali istnienie innych wszechświatów. Niejasne początki tego świata, niewyjaśnione pojawienie się dziwnych artefaktów, a także zagrożenie ze strony Władcy Demonów sugerują, że tuż poza granicami naszego postrzegania kryją się inne rzeczywistości. Barierę między znaną rzeczywistością a tym, co znajduje się poza nią, udało się przełamać za pomocą magii, co poskutkowało odkryciem krainy wiecznego mroku, która zdaje się martwa i pusta. Nic bardziej mylnego. We wszechogarniającej ciemności dryfują szczątki milionów zniszczonych wszechświatów. Zapuszczający się w Pustkę mogą natknąć się na osobliwe posągi, zwapnione szczątki olbrzymich stworzeń lub skrawki lądu, jakby wydarte z jakiegoś kontynentu. Zamieszkujące te ruiny istoty to ohydne, zrodzone z koszmarów potwory, wrogie wszystkiemu, co napotkają. Głównymi mieszkańcami Pustki są demony. W środowisku tym nie mają fizycznej formy; przypominają jedynie wijące się i falujące smugi kolorów. Wszystkie pragną opuścić to miejsce. Desperacko poszukują szczelin w rzeczywistości, przez które mogą przeniknąć do materialnego świata. Gdy się uwolnią, ich szaleństwo i nienawiść wprawiają je w morderczy szał. Gdziekolwiek się pojawią, za sobą zostawiają szlak zgliszcz i zwłok. Uciekając z Pustki, demon przybiera fizyczną postać potwora o wyglądzie ograniczonym jedynie jego wyobraźnią. Istoty te mogą zatem wyglądać jak bezkształtne masy galaretowatej tkanki, przybierać człekopodobne formy o bestialskich rysach i wielu kończynach lub inne przerażające postaci.

Władca Demonów
Demony są niebezpieczne i nieobliczalne, ale nie mogą się równać z Cieniem z Pustki, obdarzoną boską mocą istotą znaną jako Władca Demonów. Ta złowroga siła także poszukuje przejścia do świata śmiertelników, by dokonać absolutnego zniszczenia i pożreć ten, a potem kolejne i kolejne wszechświaty, tak jak czyni to od zarania dziejów. Na całe szczęście szczeliny, przez które demony przedostają się z Pustki, są zbyt wąskie, by posłużył się nimi sam Władca. Choćby włożył w to całą swą moc i gniew, nie zdoła otworzyć ich na tyle szeroko, by przez nie przejść. Przez pęknięcia te przedostaje się jednak jego esencja, niematerialna skaza wpływająca na świat poprzez ludzi, których dotknie. Cień Władcy Demonów może spowić pojedynczą osobę, skłaniając ją do popełniania aktów niewyobrażalnego zła i zniszczenia, lub wpłynąć na całe organizacje, by dążyły do jeszcze szerszego rozprzestrzenienia jego obecności. Poprzez wieki pojawiało się i przemijało wiele okazji do przybycia Wiecznego Głodu na ten świat. Potężna magia, katastrofy i panujący w świecie chaos tworzą nowe szczeliny w rzeczywistości, przez które może przenikać Cień. Okresy stabilności, równowagi i pokoju zasklepiają te szczeliny, oddalając w ten sposób nadejście Władcy Demonów. Panujące w ostatnich latach niepokoje i gwałtowne przewroty spowodowały otwarcie się większej liczby przesmyków niż kiedykolwiek wcześniej, a Cień ogarnia całe krainy, co wywołuje opłakane skutki...