RPG <3

Bartuś

Użytkownik

Dołączył: 2017-10-25

Liczba postów: 42

Religie Rûl

Czy Bogowie istnieją? Większość śmiertelników wierzy, że tak. Kapłani demonstrują boską moc, czyniąc cuda i posługując się magią. Setki rozsianych po całym świecie religii twierdzą, że posiadają szczególny wgląd w prawdziwą naturę rzeczywistości, a także – co ważniejsze – oferują sens i cel w życiu. Bogowie mogą być postrzegani jako łaskawi opiekunowie, odległe siły bądź gniewni tyrani, którzy rządzą wszelkim stworzeniem z nieosiągalnego dla śmiertelnych raju. Niezależnie od tego, jak ich przedstawiać i na nich patrzeć, wszystkich bogów łączy jedno: wiara i oddanie śmiertelników podtrzymują ich egzystencję i nadają moc. Innymi słowy, bóstwa istnieją jako konsekwencja wiary śmiertelnych, a nie na odwrót. Prawda ta tłumaczy, dlaczego mało kiedy, jeśli w ogóle, ujawniają się innym stworzeniom i biorą czynny udział w ich sprawach. Są wytworami wyobraźni, zrodzonymi z desperackiego poszukiwania znaczenia w tym wspaniałym, ale i przerażającym świecie. Cuda i inne znaki boskiej obecności to tylko sposoby, w jakie wiara wchodzi w reakcję z magią. Pojęcie boskości może być wyrażane na wiele sposobów. Bardziej prymitywne kultury widzą bogów w otaczającym ich świecie: słońcu, księżycu, wietrze, drzewach, zwierzętach i wszędzie indziej. Te koncepcje zmieniają się wraz z rozwojem kultury, a czczone byty z czasem przyjmują cechy antropomorficzne, by stać się bliższe swym wyznawcom. Duchy lasu, nieba i morza zmieniają się w bogów, którzy wyglądem przypominają swych wiernych i podobnie do nich się zachowują, choć noszą przy tym cechy odzwierciedlające domenę, jaką się opiekują. Religie ewoluują. Podczas gdy śmiertelnicy coraz lepiej poznają świat, w którym żyją, rola bogów w ich kulturze maleje, a wiele istot z dawnych panteonów odchodzi w niepamięć. Nowy, potężny byt może wchłonąć pewne aspekty starszych, prymitywnych religii. Niektórzy bogowie obejmują funkcję wrogów oraz złych istot okłamujących i czyhających na śmiertelnych. Inni zmieniają się w legendarnych bohaterów z powszechnie znane opowieści, a czasem zwyczajnie zanikają.

Stara Wiara
Panteon Starych Bogów wywodzi się z prymitywnych bóstw stworzonych przez wczesne ludzkie plemiona jako wytłumaczenie fenomenów brutalnego i niebezpiecznego świata, który zamieszkiwały. Byty te, jak również liczne duchy natury, są czczone przez wyznawców Starej Wiary, choć ich obrzędy nie stosują już krwawych ofiar charakterystycznych dla tej religii u jej zarania. Starowiercy uważają, że
bogowie żyją wśród śmiertelnych. Ich mity opowiadają o spotkaniach bohaterów z nadludzkimi istotami w głębokich lasach, jaskiniach i ruinach, a nawet innych miejscach, takich jak Piekło czy Zaświaty. Jeśli bóstwa rzeczywiście wciąż przebywają na świecie, ostatnimi czasy rzadko ukazują się śmiertelnym. Wyznawcy tej wiary posługują się wieloma symbolami jako znamionami swojej religijnej przynależności. Najczęściej spotykane to liście dębu, żołędzie, snopy pszenicy, twarz Zielonego Człowieka oraz kręgi menhirów. Poniżej opisano niektórych ze Starych Bogów.

Dziadek Mróz
Dziadek Mróz, brat Ojczulka Śmierci, żyje na dalekim południu, w krainie śniegu i lodu, zakuty w łańcuchy przez Królową Lata. Zimą opuszcza ona południowe ziemie i kieruje się na północ, a wtedy starzec wyswobadza się z więzów i podbija jej królestwo. Królowa jednak zawsze
wraca, a kiedy to nastąpi, jej piękno i magia wypędzają Mroza z powrotem na południe, do jego więzienia z lodu i nienawiści. Symbolem Dziadka jest twarz starego człowieka o niebieskiej skórze i gęstej, białej brodzie.

Hulaka
Hulaka o dwóch twarzach to najbardziej kapryśny z bogów. W jednym z aspektów ucieleśnia nieokiełznaną radość, śmieszność, pijaństwo i miłosne uciechy. W drugim, mroczniejszym aspekcie reprezentuje gniew, szaleństwo i niepohamowaną żądzę. Ci, którzy zostali „dotknięci ręką Hulaki”, uznawani są za obłąkanych.

Królowa Lata
Królowa Lata to wcielenie miłości i romantyzmu, pasji, kreatywności i radości. Niektórzy twierdzą, że ona i Królowa Faerie to jedna i ta sama istota. Przedstawia się ją jako kobietę o niezrównanej urodzie i kasztanowych włosach, odzianą w suknię z kwiatów. Jest wolnym duchem i nigdy nie zatrzymuje się na długo w jednym miejscu, podróżując na północ i z powrotem. Jej symbol stanowi słońce.

Księżycowa Dziewica
Księżycowa Dziewica rozpoznawana jest poprzez swój symbol, półksiężyc. Wędruje po nieboskłonie, z dala od ludzkich spraw, a jej domeny to tajemnice, magia i ukryte ścieżki.

Ojczulek Śmierć
Ojczulek Śmierć to najstarszy z bogów ludzkości, ucieleśnienie skończoności, śmiertelności
i strachu. Jego symbolami są kosa i czaszka. Panuje on w Zaświatach, które opuszcza co noc, dosiadając trupio bladego konia, by zbierać żniwo zmarłych za dnia dusz.

PRAMATKA
Pramatkę uznaje się za najważniejsze z bóstw Starej Wiary; stanowi
źródło wszelkiego życia i wszyscy winni są jej dzięki. Wzywa się ją, by czuwała nad porodem, zapewniła bogate zbiory i odpędzała choroby. Jej symbol to uśmiechnięta, ciężarna kobieta.

Rogaty Król
Rogaty Król, zwany także Panem Bestii, Księciem Jeleni lub Dzikim Mężem, opiekuje się zwierzętami. Łowcy, tropiciele i odkrywcy częstoskładają mu ofiary. Niektórzy twierdzą, że widzieli go, podróżując przez las – olbrzymiego człowieka od pasa w dół przypominającego jelenia, którego czoło zdobi poroże, a oczy lśnią zielonym światłem. Symbol Rogatego Króla stanowi właśnie zielone poroże.

Wieszcz
Wieszcz to tajemniczy bóg kojarzony często z tajemnicami, proroctwami i mądrością, przedstawiany jako jednooka sowa. Ludzie składają mu ofiary, gdy szukają wiedzy i wskazówek, pocieszenia w smutku i roztropności, by przezwyciężyć przeszkody.

Nowy Bóg
Kościół Nowego Boga stał się najpotężniejszą religią w Imperium. Zapoczątkowała go jedna osoba, Astrid, urodzona w późnych latach II wieku. Była filozofką, teolożką i kapłanką jednego z tajemnych kultów Imperium. To ona stworzyła Cztery Prawdy, które stały się podstawą nowej wiary.

• Dusza jest wieczna. Śmierć to brama do następnego życia.

• Okrucieństwo, samolubność i chciwość plamią duszę, skazując ją na cierpienie w Piekle. Aby uniknąć potworności życia pośmiertnego, śmiertelnicy powinni wieść godne życie doczesne, a we wszystkim kierować się dobrem i szlachetnością.

• Bóg polega na śmiertelnych, a nie na odwrót.

• Wszystko, co zakłóca cykl odradzania się duszy, jest abominacją. Nieumarli, duchy uwolnione z Zaświatów oraz próby wydłużenia życia poprzez magię przyciągają nienawistny wzrok Władcy Demonów.

Astrid zniknęła w III wieku, po wielu latach prześladowań. Legenda głosi, że wstąpiła do Raju. Niektórzy mówią, że owo wniebowstąpienie przeobraziło ją w boga, ale wielu uważa, że zawsze była boskim bytem w śmiertelnej postaci. Jednakże krytycy kultu twierdzą, że żadne wniebowstąpienie nie miało miejsca, Astrid zginęła od ciosu sztyletu, a jej zwłoki rozszarpały dzikie psy. W odpowiedzi na te pogłoski wierni zaczęli sprzedawać psie kości i nosić je przy sobie na znak oddania i by zyskać przychylność Nowego Boga. Astrid i Nowy Bóg to osobne byty, ale pospolity lud wyniósł prorokinię niemal do boskiego statusu. Przywódcy kultu godzą tę herezję z doktryną, nazywając Astrid jednym z wielu aspektów nadrzędnego bóstwa. Symbolem Nowego Boga jest okrąg, zwykle stworzony z węża lub smoka pożerającego własny ogon. Prorokinię Astrid przedstawia się jako odzianą w szaty kobietę, w której ciało wbito noże.

Wiedźmiarstwo
Wiedźmiarstwo istnieje, odkąd ludzie po raz pierwszy opuścili jaskinie. To religia silnie związana z dawną magią, a jej wyznawcy oddani są nie tylko występującym w niej bóstwom, Panu i Pani, lecz również starym obrzędom przekazywanym z pokolenia na pokolenie. Uczący się guseł zwykle wykorzystują swą moc, by pomagać innym, służyć im radą i bronić ich. Wiedźmy spotyka się najczęściej na obszarach wiejskich i wszędzie tam, gdzie nie zapuścił jeszcze korzeni kult Nowego Boga.

Pomniejsze bóstwa
Do pomniejszych bóstw zaliczają się wszystkie inne boskie istoty i siły czczone w Imperium i poza nim, zwykle przez niewielkie, odizolowane społeczności. Nowe religie powstają cały czas, często w oparciu o nauki szalonych kaznodziejów lub jako twory szarlatanów żerujących na naiwnych. Czasem jednak obłąkane kazania kryją w sobie prawdę, a modlitwy ku czci tajemniczej istoty faktycznie rodzą moc.